باز در دام بلا افتاده ام

باز در چنگ عنا افتاده ام

این همه غم زان سوی من رو نهاد

کز رخ دلبر جدا افتاده ام

یاد ناورد آن نگار بی وفا

از من بیچاره، تا افتاده ام

دست من نگرفت روزی از کرم

تا ز دست او ز پا افتاده ام

ننگ می دارد ز درویشی من

چون کنم؟ چون بینوا افتاده ام

بر درش گر مفلسان را بار نیست

پس من مسکین چرا افتاده ام؟

هم نیم نومید از درگاه او

گرچه درویش و گدا افتاده ام

عاقبت نیکو شود کارم، چو من

بر سر کوی رجا افتاده ام

هان! عراقی، غم مخور، کز بهر تو

بر در لطف خدا افتاده ام